Rozdział 10

Justin

Wszedłem powolnym krokiem do kuchni, zapinając guziki od koszuli. Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy zobaczyłem siedzącą przy stole Chloe. Przewracała kartki jakiegoś magazynu pijąc herbatę. Miała niestarannie związane do góry włosy i zaspaną buźkę. Jeszcze się do końca nie obudziła i wyglądała uroczo. Naciągnęła na ramię spadające co chwile ramiączko i podniosła głowę spoglądając na mnie. Uśmiechnęła się momentalnie, oblizując usta.

-Wstałaś już?

Jeszcze zanim zdążyłem się ubrać leżała w łóżku.

-Tak. Przygotowałam Ci śniadanie do pracy. Teraz nie zdążysz już zjeść.

Spojrzała na mnie pouczającym wzrokiem, ale po chwili znów się uśmiechnęła i wstała od stołu. Podeszła do mnie i zawiesiła mi ręce na szyi. Wyglądała tak strasznie seksownie w tym co miała na sobie, że ściskało mnie w środku, że nie mogę jej teraz zabrać do sypialni. Wiedziałem, że jeżeli nie chcę się spóźnić do biura, mam maksymalnie jakieś pięć minut na to, żeby wyjść z domu. Chloe pocałowała mnie długo, mrucząc przy tym. Była tak przyciągająca, że nie możliwe było nie złapać ją za tyłek. Była jak magnez.

-Kocham Cię, wiesz?

Spojrzała na mnie i szeroko się uśmiechnęła.

-I ja też Cię kocham. Myślałeś już o tym, o czym rozmawialiśmy?

Spoważniała odrobinę, a ja przez chwilę nie wiedziałem o czym mowa.

-Żebyś wziął wolne. Charles śpi o wiele dłużej, a ja obiecuje zadbać o różnorodność twoich poranków.

Zaśmiałem się, a Chloe przygryzła wargę. To mnie rozpraszało, na co nie mogłem sobie teraz pozwolić. Niestety.

-Jeszcze o tym porozmawiamy, Kochanie. Dobrze? Teraz muszę tam jechać.

Chloe pokiwała twierdząco głową, puszczając mnie i krzyżując ręce na piersiach.

-Jeżeli chcesz, mogę odwieźć Maggy jak wrócę z pracy.

-Nie. Nie chcę Ci już zawracać głowy. Odwiozę ją, gdy tylko wstaną razem z Charlesem. Chcę się też zobaczyć z Samem.

Odpowiedziała szybko i wiedziałem, że nie mam jej już co przekonywać.

-Leć już, bo się spóźnisz.

Podała mi klucze od auta, które leżały na stole i uśmiechnęła się lekko.

-Uważaj na drodze, okej? I zadzwoń jak dojedziesz.

-Jasne.

Pocałowała mnie jeszcze raz szybko i wręczyła śniadanie. Musiałem wyjść już z domu.

***

Poluźniłem krawat i oparłem się bez siły o fotel. Nie miałem dnia do pracy, wolałbym spędzić dzisiejszy dzień razem z Charlesem i Chloe u Sama. Sam byłem sobie winny, ale nie byłem pewien jak zareaguje reszta załogi, gdy dowie się, że chciałbym wziąć kilka tygodni wolnego. Dobrze wiedziałem, że mamy masę pracy a Sara nie wie jeszcze wystarczająco dużo, aby przejąć wszystkie moje obowiązki. Podniosłem wzrok na drzwi, gdy usłyszałem ciche pukanie. Otworzyłem lekko usta, marszcząc przy tym czoło. Wiedziałem dokładnie kto oczekuje mojej odpowiedzi i zastanawiałem się w jakiej sprawie znów do mnie przychodzi. Odmówienie jej zjedzenia wspólnie drugiego śniadania wcale jej nie zniechęciło do pogadanek w trakcie pracy. Zamiast po mojej krótkiej i zwięzłej odmowie ruszyć na posiłek sama, wpatrywała się we mnie jeszcze z dobre kilka długich chwil, przygryzając przy tym zmysłowo wargę i patrząc mi prosto w oczy. Chciałem już cokolwiek odpowiedzieć, ale drzwi się otworzyły. Moje przemyślenia trwały chyba trochę za długo. Wyprostowałem się opierając o biurko, gdy Sara weszła do środka zamykając za sobą drzwi, i słodko się uśmiechając oparła się o ich framugę.

-Można?

-Skoro już jesteś. Jasne

Uśmiechnąłem się a dziewczyna złapała się w biodrach i osuwając spódniczkę na dół, z gracją ruszyła w moją stronę, siadając w fotelu naprzeciwko mnie. Bawiło mnie to, bo byłem wprost pewien, że zanim weszła do mojego gabinetu spodniczka była wystarczająco nisko. Sam zadawałem sobie pytanie w co ona gra?

-Masz chwilkę? Nie chciałabym przeszkadzać.

-Nie. Właśnie miałem zamiar zrobić sobie chwilę przerwy. Coś się stało?

Zmarszczyłem czoło, wydawało mi się, że spoważniała,  albo czymś się przejmuje. Wydawała się być zestresowana. Chyba.

-Nie, nie.. Ja tylko, chciałam z Tobą porozmawiać. Wiesz, pomyślałam, że fajnie byłoby uczcić moją nową pracę. Naprawdę dobrze się tu czuje, i.. chciałabym spędzić z Tobą.. to znaczy z Wami. Wszystkimi.. Jakiś miły wieczór. Zaprosiłam już resztę do baru na dziś po pracy. Mam nadzieję, że skorzystasz z mojego zaproszenia.

Uśmiechnęła się, a ja szczerze poczułem zaskoczenie. Nie spodziewałem się takiego zaproszenia. Otworzyłem usta, ale sam nie wiedziałem co mam jej zamiar powiedzieć. Ale pójście tam, to chyba nie był za dobry pomysł. Oboje odwróciliśmy się, słysząc toporne pukanie. David od razu wszedł do środka.

-Można?

-Jasne wchodź. Właśnie mówiłam Justinowi o dzisiejszym wypadzie do baru.

Sara uprzedziła mnie szybko, zapraszając Davida jak do siebie. Albo czuła się w firmie już naprawdę mocno zadomowiona, albo przez te kilka dni mojej nieobecności działo się tutaj coś, o czym nie miałem zielonego pojęcia. Czy on nie był zainteresowany Maggy?

-I jak, będziesz dziś? Chloe wróci wieczorem, a my możemy się odprężyć, coś wypić, to fajny pomysł nie?

David spojrzał najpierw na Sarę a później na mnie. Szczerze miałem ochotę mu coś zrobić. Dobrze wiedziałem, że gdy teraz Sara wiedziała, że popołudnie prawdopodobnie spędzę sam, nie da mi spokoju. A tak naprawdę miałem wielką ochotę na popołudnie sam. Oczywiście bardziej niż wieczór z Sarą.

-Nie wiem stary.. miałem zamiar dziś popracować trochę w domu i..

-Justin, co Ty pierdzielisz.. będziesz pracować po pracy? Będę u Ciebie o dwudziestej. Ma ktoś ochotę na kawę?

Nie miał zamiaru poczekać łaskawie na jakąkolwiek moją odpowiedź i wyszedł z gabinetu.

-Super, że przyjdziesz. Cieszę się, że wszyscy będą. Bo będziesz.. prawda?

Pokiwałem twierdząco a Sara złapała mnie za dłoń.

-Będzie fajnie.

Przygryzła znowu wargę, a ja wycofałem rękę. Ta dziewczyna była tak nachalna, że zaczynało mnie to trochę przerażać. Rozumiałem chyba dlaczego Chloe złości się o nią. Spojrzałem na wibrujący nagle telefon. Chloe spadła mi z nieba.

-Przepraszam, ale musze odebrać.

Wziąłem telefon do ręki i nic z nim nie robiąc dałem jej do zrozumienia, że chyba powinna już wyjść.

-Jasne.

Uśmiechnęła się i wstała z fotela. Odebrałem.

-Cześć, Skarbie.

Sara rzuciła jeszcze ostatnie poważne spojrzenie i wyszła. Poczułem się swobodniej. To było dziwne.

-Cześć. Jesteśmy już u Sama. Jak w pracy?

-Ehm.. dostałem zaproszenie do baru na dzisiejszy wieczór. Wszyscy z biura będą.

Po drugiej stronie słuchawki panowała przez chwilę cisza i wiedziałem co właśnie analizuje Chloe, ale czekałem aż coś powie.

-Dobrze. W takim razie może zostanę u Sama na noc. Dopiero weszliśmy, a Ashley już zapowiedziała, że tak szybko nas stąd nie wypuści.

Zaśmiała się.

-Wrócisz rano?

-Tak. A ty pamiętaj, żeby nie wychodzić do pracy bez śniadania.

Zaśmiałem się i wstałem podchodząc do okna. Jak zwykle troskliwa Chloe.

-Jasne. To.. do zobaczenia jutro.

-Miłej zabawy. Pilnuj się.

Zaśmiałem się i pokręciłem głową.

-Oczywiście. Kocham Was.

-My Ciebie też. Paa.

***

Siedziałem przy barze i popijałem drinka z Stevem. Nie miałem dziś chyba nastroju na imprezy, albo może byłem po prostu zmęczony. Głośna muzyka mi nie przeszkadzała, ale dobrze bym się także czuł przed telewizorem z kuflem piwa. Nie było ani Megan ani Diany. Zastanawiałem się przez chwilę, czy to nie było czasami celowe. Przecież mieli pojawić się tutaj wszyscy. Wyrwałem się z przemyśleń, gdy poczułem na plecach czyjąś dłoń. Odwróciłem się i sam się sobie zdziwiłem, że od razu nie domyśliłem się, że to Sara.

-Hej, zatańczysz ze mną?

-Nie tańczę.

Odpowiedziałem bez namysłu. Wcale tak nie było i po chwili zdałem sobie sprawę, że było to trochę nie grzeczne. Sara spoważniała, ale nie miała zamiaru dać za wygraną.

-Może jednak namówię Cię na jeden taniec. Mogę też poprosić o zmianę muzyki jeśli wolisz coś innego.

Zaśmiałem się sam do siebie. Była niemożliwa…

-No dalej, Justin. To mój wieczór, nie możesz mi odmówić.

Wydawało mi się, że wypiła już trochę za dużo. Miała wypieki na policzkach.

-Chodź.

Złapała mnie za rękę, a ja wstałem w krzesła. Spojrzałem na Davida, który pokazywał do mnie, że Sara jest już pijana, a ja pakuje się w kłopoty. Zrobił wielkie oczy dając znać, że lepiej by było, gdybym się wycofał. Sara zawiesiła mi ręce na szyi, a ja nie pewnie złapałem ją w pasie. Przez chwilę nawet pomyślałem, że ukartowała to, że właśnie w tym momencie leci wolna piosenka.

-Wydaje mi się, czy nie bawisz się dziś dobrze? Chloe miała coś przeciwko, czy może się pokłóciliście?

Zmarszczyłem czoło, nie wiedząc do końca o co jej chodzi. Alkohol dodawał jej odwagi, pewnie z biurze nie miała by takich uwag na temat Chloe.

 -Skąd to pytanie?

-Tak mi się tylko wydawało.

-Chloe wie, że tutaj jestem. I nie, nie ma nic przeciwko.

Sara odchyliła się lekko, odrzucając za plecy włosy. Miałem wrażenie, jakby przysunęła się bliżej. Zaczęła bawić się moimi włosami, a ja momentalnie odsunąłem ją od siebie, przerywając taniec.

-Chyba za dużo dziś wypiłaś. Może zamówię ci taksówkę, tak będzie najlepiej.

-Tak, masz rację. Chyba potrzebuję świeżego powietrza. Na krześle wisi mój płaszczyk, zabierzesz?

Uśmiechnęła się, a ja poczułem się lekko zmieszany, nie za bardzo o to mi chodziło.

-Pojedziesz ze mną? Nie chcę wracać do domu sama.

Spojrzałem na nią niepewnie. Ta kobieta nie bała się niczego. Nie miałem zamiaru towarzyszyć jej dłużej dzisiejszego wieczoru. Ani w ogóle. Nie powinienem teraz nawet stać z nią tutaj i czekać na taksówkę. Nie mogłem być jednak dupkiem i kazać stać jej tu samej.

-Dasz taksówkarzowi swój dokładny adres. Nie masz się czego bać, a ja naprawdę nie jestem ci już potrzebny.

-Trochę jej zazdroszczę.

Spojrzałem na nią. Buzia jej się nie zamykała i co chwilę się chwiała. Spojrzałem na zegarek, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Poza tym nie było za ciepło. Sara podeszła do mnie zdecydowanie blisko i lekko się uśmiechnęła. Nie zareagowałem, wsadziłem jedynie dłonie głębiej w kieszenie.

-Chloe. Mówię o Chloe.

Zdążyłem już zapomnieć o czym do mnie wcześniej mówiła.

-Chyba mówisz od rzeczy. Zaraz będzie taksówka.

-Nie przeszkadza mi to. Fajny z Ciebie mężczyzna.

Dotknęła mojego ramienia a ja złapałem za jej nadgarstek.

-Chyba trochę się zagalopowałaś. Powinnaś takie uwagi zostawić dla siebie. My tylko ze sobą pracujemy.

Spojrzała na swój nadgarstek a ja w jednej sekundzie ją puściłem.

-Wiem. Chciałam Cię jedynie pocałować. To nic wielkiego, jesteśmy dorośli.

Chciała zrobić krok w moją stronę, ale ja się cofnąłem. To była przesada.

-Nie jestem Tobą zainteresowany. I nie życzę sobie, żebyś mnie więcej dotykała.

Powiedziałem dość niegrzecznie a Sara otworzyła tylko usta. Dziękowałem Bogu, że podjechała właśnie taksówka. Otworzyłem drzwi i czekałem, aż dziewczyna wsiądzie. Ona jednak nadal przyglądała mi się z..  czymś dziwnym w oczach.

-Wsiadaj!

Widziałem jak drgnęła, ale nie żałowałem, że podniosłem głos. Wsiadła pośpiesznie, i trzasnęła drzwiami. Wsadziłem ręce w kieszeń, przyglądając się jak odjeżdża. Nabrałem do płuc naprawdę dużo powietrza i pokiwałem głową sam do siebie, nie dowierzając w to, co się właśnie stało. To był jakiś obłęd.